مراقبه....

 

خوش بود دامن صحرا و تماشای بهار

نور عشق پرتویی از رنگین کمان آسمان نیلگون را بر گوشه ای از خاک انداخته تا چشم و دل ما را نوازش دهد

آفرین بر خالق زیبایی ، آفرین بر صاحب عشق

قدم بگذار در جاده ای دل انگیز که درختانش دست به دست هم داده اند تا در سایه ای خنک گام برداری و نسیمی می وزد تا روح امید در تو زنده شود و خورشید پرتوهای وجودش را بدون هیچ چشم داشتی بر تو عرضه می کند تا چراغ راهت شوند و قادر شوی دوردست را ببینی! 

در کنار گذرگاه آب نشین و گوش کن سر و صدا و خنده های قطرات آب را که از شوق

و امید بر روی قلوه سنگ ها و صخره ها به جست و خیز مشغولند و دست نوازشگر نسیم بر چهره ات و نقش گلی از لبخند بر لبانت و صدای نفسهای عمیق ات در هوایی کاملا خدایی

خدایا تو را سپاس ، این لحظه را سپاس ، هزاران بار سپاس و هزاران هزار بار دیگر

بر نهری که خرامان خرامان در میان درختان عبور می کند نظری افکن

چه می بینی؟

خودت را در میان سبزی اشجار سایه انداخته بر آب و تکه ای از آسمان. 

از فراز تپه ای به دوردست بنگر،بنشین و نظاره گر قامت افراشته اشجار و رودی خزیده در میانشان و سنگ های نشسته بر ساحل باش...