دسته گلی که در شب طوفان خراب شد....

این باغ پر شکوفه در این داغ تا ابد

باید که با بهار خداحافظی کند 

همسرم رفت و از همه ی دردها برید 

مردی که دردهای دلش را کسی ندید 

پروانه ای که فرصت پروانگی نداشت 

قلبی که سهم اندکی از زندگی نداشت 

شمعی که ذره ذره درخشید و آب شد 

دسته گلی که در شب طوفان خراب شد 

اینک پرنده ای تو ، و ما باغ پرپریم 

این زخم را چگونه شکیبایی آوریم... 

با تشکر از آقای رمضانی که این شعر را برای همسرم سروده اند 

از همسرم یاد گرفتم که قدر لحظه به لحظه ی زندگیم رو بدونم و   

فوتش منجر شد که قدر آدمهایی که اطرافم هستن رو خیلی بیشتر بدونم شاید 

 لحظه ی بعد دیگه در کنارم نباشند