سپاس...

پدر عشق بسوزد که مرا رسوا کرد  

پیش چشمان همه مشت دلم را وا کرد  

شوری افتاده به هر ذره ام و می دانم   

                                 گوشه ی چشم تو این ولوله را برپا کرد  

گفته بودی که رخم لایق چشمان تو نیست  

                                  دل من با همه بود و نبودت تا کرد  

در کویر عطش از شوق تو می سوخت دلم  

                                 اشک جاری شد و دامان مرا دریا کرد  

دل سرگشته ی من در پی ماهی می گشت  

                                که در آن نیمه شب روی تو را پیدا کرد  

عاشقت با مدد عشق جوان مانده هنوز  

                               گر چه سنگینی اندوه دلم را تا کرد  

هیچ پرسیده ای از من که چرا فریادم؟  

چه بگویم که نگاه تو چه ها با ما کرد  

 از دفتر شعری سکوت پاسخ من نیست...(سید مصطفی ارشاد نیا) 

گفتم یه خورده فضای دل و زندگیمو با این شعری که توی وبلاگ می ذارم عوض کنم 

امروز برام خیلی عجیب بود  

روزی بود که قدر و اندازه ی خودمو برای عزیز ترین شخص زندگیم فهمیدم  

نمی دونم چی بگم 

فقط خدایا سپاس این لحظه را و تمام آن لحظاتی که به حقیقت حضورت را احساس کردم 

خدایا هیچ کارت بی حکمت نیست و از اینکه امروز معنی امید و حضورش در زندگیم را بهم  

فهماندید ممنون و سپاسگزارم . 

خدایا مرا به خاطر کوتاهی امروزم ببخش به خاطر اینکه مسبب این همه اتفاق شدم  

و باعث شدم عزیز زندگیم آزرده خاطر گردد و دچار رنج شود  

ببخش 

و خدایا از اینکه به من فرصت داده اید تا بتوانم شکرگزارت گردم و عذر به درگاهت آورم  

سپاس ، هزاران سپاس و هزاران هزار بار دیگر