گوشواره و خطرات ناشی از آن:

در میان زیور آلا‌ت آویزی، گوشواره ها کم خطرترین هستنداما در شرایطی خاص حتی گوشواره ها هم خطرناک محسوب می شوند. نرمه گوش (قسمت گوشتی پایین گوش) از جمله امن‌ترین نواحی بدن برای اتصال آویز گوشواره‌هاست.

سوراخ کردن نرمه گوش و آویزان کردن آویزی به آن، رسمی است که از دیر باز در فرهنگ‌های گوناگون برای خانم‌ها مرسوم بوده است. در بعضی کشورها مثل هند قرار دادن آویزی در بینی نیز متداول است اما در کشور ما، آویز سنتی بر لاله گوش قرار می‌گیرد. اما امروزه، بسیار دیده می‌شود که به تقلید از فرهنگ غرب، زیورآلاتی در نواحی مختلف بدن از جمله لب، زبان، ناف و ... قرار می‌گیرد.

قرار دادن این زیورآلات در نواحی مختلف به جز نرمه گوش بسیار خطرناک و منبع عوارض گوناگون است. زیورآلاتی که با سوراخ کردن ناحیه لب و زبان در این نواحی قرار می‌گیرد، بسیار خطرناک است. لب و زبان جزء بافت‌های بسیار پرخون بدن هستند که سوراخ کردن آنها احتمال ایجاد خونریزی‌های شدید و نیز التهاب و عفونت در این نواحی را به همراه دارد. تورم‌های شدیدی که گاه به دنبال سوراخ کردن لب یا زبان ایجاد می‌شود ممکن است به بسته شدن راه‌های هوایی بیانجامد.

آویزهای متصل شده به لب یا زبان ممکن است جدا شده و بلعیده شوند و خطر خفگی را ایجاد کنند.این آویزها ممکن است صحبت کردن فرد را دچار اشکال کنند و از سوی دیگر ممکن است باعث لب پر شدن دندان‌ها در آن منطقه شوند و لثه در آن ناحیه تحلیل پیدا کند. همین‌طور آویز قرار گرفته شده در ناحیه دهان، برای گرفتن رادیوگرافی‌های ناحیه دهان ایجاد اختلال می‌کند. آویزهایی که در بینی قرار می‌گیرند نیز خطرناک‌اند. احتمال عفونت در سوراخ کردن بینی وجود دارد. از طرفی، احتمال رها شدنآویزبینی و کشیده شدن آن به همراه تنفس به نواحی بالای بینی وجود دارد.

در مورد سوراخ کردن ناحیه ناف و اتصال آویزهایی به این منطقه، احتمال باقی ماندن رد زخم‌ها وجود دارد. در افراد چاق و یا کسانی که حامله می‌شوند، سوراخی که برای نصب آویز در کنار ناف قرار داده می‌شود، تغییر شکل و مکان داده و بسیار بد شکل می‌شود. احتمال ایجاد التهاب نیز در این دوره (حاملگی) وجود دارد.

از طرفی آویزهایی که در ناحیه ناف وجود دارند، در اثر مالش لباس‌ها یا کمربندها حرکت کرده، پوست آن منطقه نرم می‌شود و احتمال ایجاد عفونت و زخم افزایش می‌یابد. نصب زیورآلات در نوک پستان بسیار خطرناک بوده و با احتمال بالای ایجاد عفونت همراه است.زخم‌های ایجاد شده در این ناحیه بسیار دیر بهبود پیدا می‌کنند و امکان تشکیل آب وجود دارد. وجود زیورآلات در نوک پستان، امکان شیردهی مطلوب را کاهش می‌دهد.

قرار دادن زیورآلات درعضو جنسی، ممکن است اختلالات ادراری، خونریزی، عفونت و واکنش‌های شدید آلرژیک ایجاد کند.

سوراخ کردن گوش :

نرمه گوش (قسمت گوشتی پایین گوش) از جمله امن‌ترین نواحی بدن برای اتصال آویز وگوشواره‌هاست. در بسیاری از خانواده‌ها مرسوم است که گوش دختر بچه‌ها را در سنین بسیار کم و با روش‌های خانگی نخ و سوزن سوراخ می‌کنند. اما این روش ممکن است به دلیل استریل نبودن ، شخص را دچار عفونت کند. بهتر است برای سوراخ کردن گوش کودکان به مراکز درمانی مجاز که از استریل بودن وسایل و تجهیزات آن مطمئن هستیم، مراجعه کنیم، زیرا احتمال انتقال عفونت‌هایی مثل هپاتیت و کزاز با وسایل آلوده وجود دارد.

بهتر است در این مورد از پزشک کودک خود راهنمایی بخواهید. سوراخ کردن گوش در شرایط استریل،‌ در مجموع عملی کم‌خطر است اما در مورد بعضی از بیماران مثل کسانی که استعداد عفونت دارند (بیماران دیابتی یا افرادی که کورتون مصرف می‌کنند) و یا افرادی که احتمال خونریزی در آنها بالاست (مثل افرادی که داروی ضدانعقاد مصرف می‌کنند)، بهتر است قبل از سوراخ کردن گوش، با پزشک مشورت شود.

عوارض سوراخ کردن گوش :

با وجودی که گوش یکی از رایج‌ترین نواحی بدن برای نصب آویزهاست، اما سوراخ کردن گوش نیز ممکن است عوارضی را به همراه داشته باشد، از جمله این عوارض می‌توانیم به عفونت‌ها،‌ حساسیت‌ به فلزهای مختلف گوشواره‌ها، تشکیل یک بافت برجسته در ناحیه نرمه گوش و نیز پارگی گوش در اثر ضربه اشاره کنیم. ایجاد چند سوراخ بر روی گوش شایع است اما سوراخ کردن لاله گوش‌ (قسمت غضروفی بالای گوش) خطرناک است.

زیرا این منطقه غضروفی است و رگ‌ خونی ندارد، در نتیجه التهاب اطراف سوراخ ایجاد شده دیرتر بهبود پیدا می‌کند و احتمال ایجاد عفونت و تاول معمولا در ماه‌های اول بعد از سوراخ کردن، به‌خصوص در ماه‌های گرم سال، زیاد است.

علامت ایجاد این عفونت در قسمت لاله گوش، تورم دردناک، گرمی و قرمزی است که معمولا نرمه گوش را درگیر نمی‌کند.

۸ نکته مهم درباره گوشواره ها :

۱-    قبل از اقدام به سوراخ کردن گوش با پزشک خود مشورت کنید تا از نظر سلامت عمومی بدن مشکلی وجود نداشته باشد. در ضمن از پزشک خود در مورد مراکز مجاز و مطمئن برای این کار راهنمایی بخواهید.

۲-     بعد از سوراخ کردن گوش، احتمال عفونت‌های سطحی نرمه گوش وجود دارد که این عفونت‌ها معمولا به خوبی به درمان موضعی پاسخ می‌دهند. بنابراین محل سوراخ شده را با یک حوله گرم و مرطوب کمپرس کنید و در صورت نیاز از یک پماد آنتی‌بیوتیک استفاده کنید.

۳-     از گوشواره‌های سنگین به مدت طولانی استفاده نکنید، زیرا این گوشواره‌ها ممکن است سوراخ گوش را گشاد کرده وحتی پاره کنند و نرمه گوشه را به دو قسمت تقسیم کنند.

۴-     اگر پشت (گل میخ) گوشواره شما بلند است یا گوشواره شما قسمت نوک تیزی دارد که در هنگام خواب شما را اذیت می‌کند، باید گوشواره خود را هنگام خواب خارج کنید زیرا این نواحی نوک تیز ممکن است زخم‌های فشاری یا آزردگی‌های پوست قسمت پشتی لاله گوش را ایجاد کنند.

۵-     اگر کودک کم سن و سال شما گوشواره دارد. مراقب باشید که قفل گوشواره‌اش محکم باشد و کودک نتواند خودش آن‌را باز و بسته کند، زیرا در این صورت ممکن است کودک گوشواره‌اش را از گوش خارج کرده، آن‌را به دهان ببرد و ببلعد خطر خفگی وجود دارد.

۶-     هنگام انجام ورزش‌های پر برخورد بهتر است گوشواره‌ها از گوش خارج شوند زیرا احتمال پارگی گوش در اثر کشیده شدن گوشواره‌ها به هنگام ضربه وجود دارد.

۷-     یکی از عوارض شایع استفاده از گوشواره‌ها، حساسیت پوستی به فلزهایی است که گوشواره‌ از آن ساخته شده است. این حساسیت‌ها به‌صورت خارش، قرمزی و التهاب دیده می‌شود. معمولا افراد به گوشواره‌هایی از جنس نیکل حساسیت دارند اما حساسیت به طلا و یا نقره نیز گزارش شده است.

برای برطرف شدن حساسیت، بهتر است گوشواره خود را عوض کنید و اگر مشکل برطرف نشد، شاید لازم باشد مدتی گوشواره را از گوش خود خارج کنید.

۸-     پاره شدن نرمه گوش سوراخ شده در اثر ضربه یکی از عوارض شایع است. ممکن است در اثر تصادف رانندگی، افتادن، نزاع ورزش‌های پربرخورد و یا کشیده شدن یک گوشواره به‌صورت تصادفی نرمه گوش پاره شود. اگر چنین اتفاقی افتاد ظرف حداکثر ۲۴ ساعت به پزشک مراجعه کنید، پزشک این ناحیه را بخیه می‌زند و محل پاره شده معمولا در مدت ۳ ماه ترمیم می‌شود. بعد از این زمان می‌توان نرمه گوش را مجددا سوراخ کرد.